تلنگر!

مادر و پدر عزیز!

مادامی که این اطفال کنارتان هستند تا میتوانید دوستشان بدارید، خود را فراموش کنید و به ایشان خدمت نمائید.
شفقت فراوان خود را از آنها دریغ مدارید، مادام که این موهبت با شماست قدرش را بدانید و نگذارید هیچ یک از رفتار کودکانه آنها بدون قدردانی بماند. این شادمانی که اکنون در دسترس شماست مدت زیادی نخواهد ماند.
این دستان نرم کوچکی که در دست شما آشیانه دارد در حالی که در آفتاب قدم میزنید همیشه با شما نخواهد بود، همین گونه این پاهای کوچکی که در کنارتان می دوند و یا صداهای مشتاقی که بدون وقفه و با هیجان هزاران سوال از شما می کنند تا ابد نیستند.
این صورت های قابل اعتماد که به طرف شما توجه می کنند، یا بازوان کوچکی که بر گردنتان حلقه میشوند و لبان نرمی که بر روی گونه هایتان فشار می آورند دائمی نیستند.
همین طور بدن های کوچکی که در کنار شما زانو میزنند و مناجات زمزمه می کنند همیشگی نخواهند بود. قلب خود را بر ایشان ارزانی دارید، روزهایشان را از شادی پر کنید، در خوشی و شادمانی معصومانه ایشان شریک باشید، طفولیت جز روزی بیش نیست، آگاه باشید که برای همیشه از دست خواهد رفت.

بغضی که هنگام خواندن این متن گلویمان را فشار میدهد همان بغضی است که گلوی پدربزرگ و مادربزرگها را فشار میدهد هنگامی که گرمای وجود فرزندانشان مدتهاست که به سردی گراییده.

دقت کرده بودید؟!!!