شعر کودکیم از زبان کودکم

مامان - بابا: خانوم خانوما!

ریحانه: بلی.

مامان - بابا: مرغ ما اینجاست؟

ریحانه: دوتا!!!

مامان - بابا: دختر نازم باید بگویی بلی!

سری به تصدیق تکان میدهی و انگار با اکراه میگویی بلی!

مامان - بابا: چندتا تخم کرده؟

ریحانه: دوتا (با خوشحالی که انگار بالاخره نوبت دوتای مورد علاقه ات رسیده)!

مامان - بابا: تخماش کجاست؟

ریحانه: حنا (به تشدید نون. اصل شعر: دست حناست).

مامان - بابا: حنا کجاست؟

با انگشتان کوچکت اشاره میکنی به خودت و میگویی: ایناش! (ایناهاش. چون گاه گداری حنا صدایت کرده ام)

و اینجاست که ما را پر میکنی از شور زندگی.

ممنونم بینظیرم که فرشته ی خانه مان شدی.